ادامه :

سه روز بعد تظاهرات با شکوه ديگري بر گزار شد در اين روز بود که ميدان « شهياد » قديم نام زيباي« آزادي » را به خود گرفت و ميدان آزادي در اين روز نامگذاري شد در اين روز علي رقم آنکه بر پا کنندگان اين تظاهرات برنامه اي براي تجمع بعدي نداشتند مردم بطور خود جوش وعده گذاشتند که فردا يعني 17 شهريور تجمع بزرگتري را ترتيب دهند .

و اينجا بود که نخست وزير جديد چهره اصلي خود را نشان داد چرا که حتي يک بازيگر ماهر هم نميتواند براي هميشه نقش بازي کند و روزي طينت اصلي خود را به نمايش ميگزارد اين عمله صهيونيسم هم باهمه ترفندهاي وطن دوستانه نتوانست بيش از اين خمير مايه وجودش را پنهان کند. و طي جلسه اي که با فرماندهان ارتشي و رئيس ساواک در شب حادثه صورت داد قرار بر اين شد که فردا حکومت نظامي برقرار شود اما تا صبح فردا که مردم براي تظاهرات به خيابانها ميريزند رسانه ها حکومت نظامي اعلام نکنند تا رژيم بتواند دست به يک کشتار به ياد ماندني بزند تا هراس آن تا مدتها در دل مردم باقي بماند .

فرداي آن روز يعني 17 شهريور خيابانهاي تهران بيشتر از آنکه شبيه خيابان يک شهر باشد تبديل به يک ميدان جنگ شده بود و دليل اين تشابه وجود تعداد زيادي عدوات جنگي از قبيل تانكها، مسلسل ها و هلي‏كوپترها و .. بود اما اين عدوات براي چه کساني قرار بود بکار برده شود ؟ براي مردم همان شهر مردم بي دفاع و رنج کشيده از حکومت طاغوت .ميدان شهداي امروزي از چهار طرف محاصره شد که در بين محاصره شده ها تعداد زنان بسيار زياد بود در حين پيشروي جوخه هاي ادمکشي مجروحان خود را به داخل جوبهاي آب ميرساندند تا از گزند گلوله هاي زميني و هوايي مصون بمانند و اين حادثه آنقدر بيرحمانه بود که سفير وقت‏شوروي، در خاطراتش مي‏نويسد:
"«هدف دولت‏به هيچ‏وجه متفرق ساختن تظاهركنندگان نبود، بلكه مي‏كوشيد همه كساني را كه در تظاهرات شركت داشتند يكجا از ميان بردارد.»"

اما نکته جالب اينجاست که کساني که در اين حادثه شرکت داشتند از نيروهاي غير ايراني با پوششي عجيب و بيگانه خبر دادند که بسياري ازپناه گرفتگان در گوشه کنار خيابان و جويهاي آب را بي رحمانه هدف قرار ميدادند در حاليکه حتي نيروهاي ايراني منتسب به ساواک از هدف قرار دادن مردم ابا داشتند اين گروه نظامي بيگانه بطرز وحشيانه اي دست به کشتار زدند و جالب تر اينکه روز قبل تعداد زيادي نظامي اسرائيلي به ايران وارد شده بودند .

آمار شهداي اين حادثه هرگز در رسانه ها منتشر نشد چرا که رزيم سفاک براي پاک کردن اين ننگ اجساد مطهر شهدا را بوسيله کاميونهاي ارتشي به سرعت جمع آوري کرد و در گورستانهاي دسته جمعي دفن شدند .اما آنچه که امروز از اين تعداد ياد ميشود حدود چهار هزار شهيد و مجروح است .

پس از اين کشتار وسيع حتي هواداران دولت وقت نيز از جمع ياران دولتي خود خارج شدند چرا که هيبت و جنايتکارانه بودن اين اقدام رزيم اقتضا ميکرد از هواداري از دوستان دولتي خود دست بردارند اينهم از « دولت آشتي ملي» جناب شريف امامي و شاه خائن .« آشتي ملي» که با خون مظلوم همراه باشد خود گوياي ماجراست .

حادثه 17 شهريور دولت وقت و سلطنت پهلوي را در سراشيبي قرار داد که به سرعت به نقطه قعر رسيد در واقع اين خون شهداي 17 شهريور است که 22 بهمن را به ارمغان آورد اما چرا حوادث ديگر نظير 15 خرداد که شمار تلفات آن بيش از اين واقعه است روند انقلاب را جلو نيانداخت ؟

جواب اين پرسش را امام راحل داده است :

« " در 15 خرداد 15 هزار شهيد و مجروح داديم اما در بين اين شهدا حتي يک زن بدليل سياستهايي که رژيم براي فريب زنان بکار گرفت نبود اما در 17 شهريور با چهار هزار شهيد و مجروح که بيشتر شهدا از زنان بودند انقلاب ما به ثمر رسيد . عامل پيروزي در اين روز وحدت زن و مرد وپيرو جوان بود ."»

و بيش از 28 سال از کشتار مردم مظلوم در ميدان شهداي تهران و ساير شهرها ميگذرد ارواح پاکي که غريبانه در گورهاي دسته جمعي پنهان شدند